Auteur Lara Taveirne bedankt haar redder in nood

De minuut van Lara Taveirne

Hij vond mij op een bankje in het station. Hij droeg een grote blauwe jas met het logo van de NMBS. Toen hij vroeg of mijn vriendje het had uitgemaakt, wist ik hoe ik eruit zag. Ik schudde mijn hoofd van nee, vertelde dat het nog veel erger was. Dat ik mijn laptop had laten staan op het perron waar ik was opgestapt. Ik kreeg er nog net uitgeperst dat het niet om het ding zelf ging, maar om de bijna honderd bladzijden tekst erin. En nee, natuurlijk had ik daar nooit een backup van gemaakt.

Hij nam mijn schouders vast en maakte een belofte, zo plechtig als dat kon. Ik ga hem voor u terugvinden. Ik hoorde hem bellen, hij maakte notities, hij rende weg, kwam terug met een rood hoofd, en begon weer te bellen.Toen er aan de andere kant van de lijn goed nieuws klonk -de tas was binnengebracht- gilde hij als een meisje.

Ikzelf sprong rond zijn nek. Hij regelde dat ik gratis terug mocht reizen. Allé, zei hij, we beschouwen je als verloren voorwerp.  En aangezien je meer weg hebt van een dure chacosse dan van een sportzak mag je voor deze ene keer in eerste klasse.