Suzanne Vega - Lover, beloved: Songs from an evening with Carson McCullers

Suzanne Vega is al vele jaren geïntrigeerd door de schrijfster.

Haar werk gaat over de moeilijkheden waar arme mensen, zwarte mensen, jonge meisjes en gewoon alle outsiders mee te maken krijgen, vandaar mijn oneindig grote affectie voor haar.

Behalve dat engagement, houdt Suzanne ook van de androgyne kledingstijl van McCullers, van de 'Southern' schrijfstijl die haar boeken bijzonder maakt. In 2011 al schreef Vega samen met singer-songwriter Duncan Sheik een soort musical over de schrijfster. Diezelfde Sheik werkte ook mee aan dit album. Samen vertellen ze hier over hun idool.

Een masterdiploma Amerikaanse literatuur is niet nodig om van dit album te kunnen genieten, maar het kan wel helpen. Doorheen de songs zit het levensverhaal van Carson McCullers geweven. Ik deel alvast enkele inzichten aan de hand van liedjesteksten.

Harper. Harper. Harper. Lee. Lee. Lee. Why do they always compare her to me?

Wel, omdat ook Harper Lee, schrijfster van 'To Kill a Mockingbird', uit het zuiden van de VS kwam en over opgroeiende kinderen schreef. Al bracht Harper Lee alleen dat ene boek bewust uit (een tweede kwam tevoorschijn toen ze al dement was), toch was ze vele malen populairder dan Carson McCullers. Het hele nummer zit vol met dat soort frustratie ten opzichte van bijvoorbeeld F. Scott Fitzgerald, Truman Capote of zelfs Hemingway.

Literati, Yes, they will love me. Paparazzi, Well, could it be? Glitterati, Will they know of me? New York’s waiting for me.

Na jarenlang dromen over New York, verhuist Carson McCullers ook echt naar de stad, om het daar helemaal te maken als schrijfster. Een échte American Dream dus, maar dat de meeste dromen bedrog zijn, dat had Marco Borsato haar ook al kunnen vertellen.

I belong to be with the two of you, we make three as a family, that is why we are the 'We of Me'

Het nummer 'We of Me' gaat over 'n bijzonder aspect van McCullers' leven dat ook terugkomt in haar theaterstukken. Ze hield niet van relaties met z'n tweetjes, ze probeerde daar altijd emotioneel gezien een drie-eenheid van te maken, ook seksueel. Dat loopt natuurlijk niet altijd even goed af.

U ziet, het uitpluizen van al deze verhalen maakt dit album eentje om te koesteren en over na te denken. Maar ook zonder al die diepgang valt er van te genieten, want muzikaal zit dit album ook heel knap in elkaar.  Zoals steeds weet Vega nummers te componeren die als 'n huis blijven staan met wat simpel pianogetokkel (Anne Marie), maar echt leuk wordt het vooral wanneer het gezellig muzikaal sfeertje uit het zuiden van de VS wordt opgeroepen (Harper Lee, Ballad of Miss Amelia).